Terapia pedagogiczna

Terapia pedagogiczna (edukacja terapeutyczna) to ściśle określony system zintegrowanych  
i zaplanowanych w czasie, zindywidualizowanych działań naprawczych, zapobiegających, stymulujących i usprawniających. Adresowana jest do osób wykazujących mikrozaburzenia i/lub opóźnienia rozwojowe na tle normy intelektualnej oraz wynikające z nich niepowodzenia szkolne. Głównym celem tych działań jest stworzenie dzieciom i młodzieży możliwości wszechstronnego rozwoju, wyrównania szans edukacyjnych, pozwalających kształcić się w ogólnodostępnym systemie edukacji, przy równoczesnym korzystaniu z prawnie usankcjonowanych dróg pomocy psychologiczno-pedagogicznej. 

W toku nauczania często mówi się o działaniach profilaktycznych. Mają one na celu zapobieganie występowaniu niekorzystnych zjawisk w procesie uczenia się. Niestety, u niektórych uczniów posiadających deficyty rozwojowe lub specyficzne trudności w uczeniu się nie są one wystarczające do opanowania nowych umiejętności i przyswajania wiedzy. Wczesne rozpoznanie dysfunkcji oraz odpowiedź na nie w formie terapii przyczynia się do zniwelowania lub rekompensacji występujących zaburzeń. Oddziaływanie wykorzystujące środki wychowawcze i dydaktyczne wpływające na źródła oraz symptomy trudności w uczeniu się, mające na celu niwelowanie lub eliminowanie negatywnych skutków tych trudności, określane jest mianem terapii pedagogicznej. Jest to rodzaj podejmowanej interwencji edukacyjnej, która zmierza do wywołania pozytywnych, wcześniej założonych zmian w zakresie zaburzonych sfer rozwojowych.  

Ten specyficzny rodzaj pomocy często określa się mianem zajęć korekcyjno-kompensacyjnych. Składają się na nie dwa kluczowe aspekty: korekcja – poprawianie, usuwanie nieprawidłowości, zmniejszanie przyczyn i skutków zaistniałych wad oraz kompensacja – wyrównanie poprzez wypracowanie danej funkcji jakiegoś narządu przez inny, poprawa odczuwanych braków w jednej dziedzinie poprzez podniesienie aktywności w innej, co skutkuje ich niwelowaniem. Praca korekcyjno-kompensacyjna jest czasem, w którym terapeuta pedagogiczny za pomocą odpowiednich środków i metod próbuje usunąć niepożądane cechy lub zachowania, a jeśli jest to niemożliwe, rozproszyć odpowiedzialność za ich poprawne funkcjonowanie na inny narząd lub sferę. 

Głównymi i najbardziej powszechnymi problemami wśród specyficznych trudności w uczeniu się są dysleksja i dyskalkulia oraz dysgrafia, dysortografia. Występują one jako rezultat różnorodnych zaburzeń dotyczących m.in.: 

• percepcji wzrokowej, 

• percepcji słuchowej, 

• lateralizacji, 

• motoryki dużej i małej 

O skuteczności oddziaływań terapeutycznych decyduje obszar w jakim jest ona prowadzona.  Z tego powodu, solidna praca korekcyjno-kompensacyjna prowadzona powinna być zarówno na gruncie szkolnym, jak i domowym oraz przybierać formę zarówno typowo edukacyjną, jak i prowadzenie zajęć w formie zabawy. Pozwala to dziecku, nie tylko na polepszenie funkcjonowania percepcyjno-motorycznego, ale również wzrost poczucia jego własnej wartości i wiary we własne możliwości. Przezwyciężenie trudności wynikających z natury funkcjonowania organizmu oraz napięcia i zaburzeń emocjonalnych, pozwala doświadczyć sukcesów szkolnych.